کلاس فرانسه

دیشب سر کلاس از فرانسه از نوشتن دوباره اینجا گفتم.

البته نگفتم که خیلی از متنا و خاطره‌های قدیمی رو پاک کردم، نگفتم که چرا دیگه ننوشتم، نگفتم چه بلایی اومد سر اون همه مقاله، و شبنامه که اون روزا با بدبختی تمام تند و تند می‌نوشتم که بره برای چاپ، نگفتم که اون همه دلنوشته‌های انگلیسی با یه کلیک به زباله دونی تاریخ پیوستند، من خیلی چیزا رو نگفتم، چیزایی که حتی دیگه توی ذهنم هم بازخونیشون نمی کنم

ناگهان حضرت استاد گفت ادرس بده   

_وات؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ ادرس بدم؟ چرا؟

تنها جمله ای که به ذهنم می یومد این بود که عجب غلطی کردم وای یادم اومد از اون همکلاسیم که توی کلاس فرانسه هست ویه کوچولو با من مشکل داره هم نوشتم و اگر بفهمه زنده منو میخوره 

اما از طرفی این حق رو به خودم میدم که : وبلاگ منه دلم میخواد هر چی دوست دارم توش بزارم و از هر چی که میخوام حرف بزنم.اما بازم ترسیدم.اخه من به صورت کلی واقعا از کل کل بیزارم. ترجیح میدم سرم به کار خودم باشه و از دعوا و مرافعه دوری کنم. اما این یه مورد عجیب نگرانم کرده.

از طرفی اعتقاد دارم که حرف دیگرون نباید برام مهم باشه.  به صورت کلی من ادم سرراستیم یا تو رو دوست دارم یا ندارم.علاقه منه و به هیچ کس دیگه ربطی نداره. پس باید ادرسو بهشون بدم چون حرفشون نباید اهمیتی برام داشته باشه.

در هر صورت هنوز دودلم ادرس وبلاگو بهشون بدم یا نه؟ 

ولی حسم میگه برای اثبات این قضیه که حرف دیگرون برام مهم نیست باید اینکارو بکنم اما واقعا بازخورد این همکلاسیم میترسم.

شاید می پرسین چرا مگه تو حقیقت رو نگفتی؟

در جواب می گم همه حقیقت رو، بی کم و کاست، اما به خاطر شناخت کمی که ازش پیدا کردم میدونم یه اتفاقی می افته، از طرف دیگه این حق منه که تو وبلاگم از همه چیزایی که دلم می خواد بنویسم واز حقم هم کوتاه نمیام.

دوباره: حالا ادرس رو بهشون بدم یا نه؟

اما خدایی به این استاد عزیزم یه حرفی دارم که اینجا میزنم:

برادر، استاد، دکتر تو که شاگرداتو میشناسی(دخترا رو میشناسی،روحیاتشون رو میدنی،همش به من میگی تو حساسی کلی فهم و درک و کمالات داری) اخه چجوری میگی ادرس بده ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

(البت تقصیر اون بنده خدا نبود خدایی، من نباید دهنمو باز می‌کردم و از اینجا می‌گفتم)

هر تصمیمی که گرفتم اول اینجا می نویسم.

فعلا

 

نگفتم ,ادرس ,برام ,بهشون ,نباید ,باشه ,دوست دارم ,کلاس فرانسه منبع